Geschiedenis van ‘Kennel van de Kilstroom’, in 1934 opgericht door Leendert Saarloos

Mijn vader Leendert Saarloos, geboren en getogen in Dordrecht, leefde van 1884 tot 1969. Hij was zeer geinteresseerd in alles wat de natuur te bieden had.
Hij vond dat de toenmalige Duitse Herder te veel van zijn natuurlijke eigenschappen verloren had. Daarom besloot hij de Duitse Herder Gerard von Transeneum, voortgekomen uit afstammelingen van honden die tijdens de oorlog 1914-1918 in het Duitse leger als Rode Kruishond gefunctioneerd hadden, te kruisen met de wolvin Fleur uit de Diergaarde Blijdorp. De wolf had naar zijn idee nog de natuurlijke instincten en was gevrijwaard van de degeneratiefouten, die zich (ook in die tijd al) bij de toenmalige hond manifesteerden.
Door middel van dit experiment wilde hij een ras creëren zonder deze degeneratiefouten.
Zijn kennel had de naam ‘van de Kilstroom’, afgeleid van het riviertje de Dordtse Kil. Zijn hond/wolf kruisingen kregen de naam Europese wolfhond.
Rond het einde van de jaren 50, begin jaren 60, bleek de wolfhond als speur- en reddingshond zeer geschikt en werd hij regelmatig ingezet bij de Bescherming Bevolking in Dordrecht. Enkelen fungeerden zelfs bij de politie van Dordrecht (recherche) als politiehond. Door de aangeboren voorzichtigheid van de wolf werd de wolfhond ook een succes als blindengeleidehond.

Onder auspiciën van mijn vader werd de blindengeleidehondenschool opgericht waardoor het mogelijk werd om geld in te zamelen, het blad ‘De Wolfhond’ te verkopen en te collecteren; zo konden er ongeveer 10 honden per jaar getraind worden en gratis aan blinden beschikbaar gesteld worden.

Midden jaren zestig nam de vraag naar geleidehonden geleidelijk aan af: onder andere door de techniek van een hoornvliestransplantatie (waardoor blinden hun gezichtsvermogen terug kregen) en door de toename van het steeds drukker wordende verkeer.
Na veel aandrang van vrienden, die het experiment wilden aangaan om een 3/4 wolf als huishond te houden, heeft mijn vader zich over laten halen en is er in 1963 weer een wolvin ingebracht (eveneens afkomstig uit de diergaarde Blijdorp); zij werd ook Fleur genoemd. Deze wolvin heeft hij gekruist met de Europese wolfhond Yro van de Kilstroom. Uiteraard kwamen deze dieren in de kennel terug als zijnde ongeschikt!
Een van deze dieren, Valpar van de Kilstroom, die bij ons in de kennel was gebleven is later wel ingezet: niet om de honden meer geschikt te maken als werkhond, want de vluchtdrift van de wolf was in deze dieren vaak te sterk aanwezig, maar om de honden meer homogeniteit te bezorgen

Toen de Europese wolfhond in 1972 door de FCI officieel als ras erkend werd, hebben mijn moeder en ik bedongen, dat de naam van de schepper voor eeuwig aan het ras verbonden zou blijven, waarmee de Saarlooswolfhond een feit werd.
Er zijn over mijn vader, over de geschiedenis van dit prachtige ras en over mijzelf zoveel onjuistheden geschreven, dat ik er een hele dagtaak bij zou hebben om alle uitspraken, die vaak kant nog wal raken, weer recht te zetten. na zoveel jaren heb ik besloten geen strijd of discussie meer aan te gaan met mensen die menen het beter te weten.

Na het overlijden van mij vader heb ik als erfgenamen automatisch de registratie van zijn kennel bij de Raad van beheer geërfd,
Niemand weet wanneer men afscheid van het leven moet nemen, maar aan leven gaan we eens allemaal dood, dat geldt ook voor mij.
De kennel zal bij mijn overlijden vervallen en een iedereen kan deze naam dan opnieuw bij de Raad van beheer aanvragen.
Ter nagedachtenis van mijn vader vond ik het een erg onplezierig idee, als zijn kennelregistratie zomaar voor iedereen op straat komt te liggen.

Ik liep al een tijdje rond met hoe ik de registratie van KENNEL DE KILSTROOM  veilig kon stellen, een mede eigenaar was de slotsom.
Maar wie, het moest iemand zijn, die ik mijn ervaringen, documentatie en ideeën kon toevertrouwen…..
De jaren lange kwaadsprekerij over mij, mijn vader en moeder van de Rasvereniging NVSWH (lees hun boek maar) had mijn vertrouwen in de mensen, behoorlijk de bodem in geslagen.
Gelukkig heeft iedereen ook betrouwbare volgelingen met normen en waarde en onder hen  vond ik in 2010 Maria Schipper, nadat zij haar eerste saarlooswolfhond Louve bij mij ophaalde, zijn wij vrienden geworden.

Met gelijke ideeën en idealen om de Saarlooswolfhond te behouden voor de toekomst

Wij varen onze eigen koers! onder auspicion van de AVLS rasvereniging. Mocht u echt geïnteresseerd zijn, bent u bij ons van harte welkom..

Marijke Saarloos, Maria Schipper 2023